Ben dol op Dahl.

Hou van zijn gedachten, zijn werk, zijn eigenwijsheid en zijn durf. Ken je Dahl zijn biografie? Absolute aanrader. Natuurlijk was hij een eigenaardige gast. Te trots, zelfs wreed, tikkeltje rigide. Moeilijk voor zijn omgeving en soms ook moeilijk voor zichzelf. maar dat vind ik allemaal mooi. Want door zijn discipline en zicht naar vrijheid maakte hij de mooiste werken. 

Zijn schrijfhut was zijn magische wereld. Alles moest daar kloppen. Als hij niet zijn perfecte potlood had dan ging het gewoon niet. het was de plek waar ze vanuit het huis konden seinen als hij terug moest keren op aarde. Een paar keer het licht aan en uit in de hut betekende eten of onraad.

Enkele quotes van Roald Dahl

Het is niet leuk niet aardig gevonden te worden; het is ook niet leuk om een fout te maken; maar het is nog veel erger altijd gelijk te hebben, want dan heeft iederéén een hekel aan je.

Morgen is erger dan vandaag. Morgen is het ergst, want morgen wordt vandààg - en vandaag is nu.

Ouders en onderwijzers zijn de vijand. De volwassene is de vijand van het kind omdat die beschaving moet bijbrengen aan dat wezentje dat als een dier geboren wordt, zonder manieren, zonder besef van goed of kwaad.

Als het zonder doden zou gaan zou een oorlog heel goed zijn.

Beste is:

Als je de slechte kanten van het leven niet als een grap beschouwt, kom je er nooit.

Het schrijven van een boek zag hij als een reis

‘Een boek schrijven is als het maken van een hele lange wandeling. Door valleien en langs bergen, en je krijgt het eerste uitzicht over de omgeving en dat schrijf je op. Je loopt een stukje verder; misschien een heuvel op, en als je naar beneden kijkt valt je weer iets anders op, wat je opschrijft. Zo ga je door, dag na dag. Je krijgt verschillende zichten op, uiteindelijk, hetzelfde landschap. De hoogste berg van de wandeling is natuurlijk het einde van het boek: het moet het mooiste uitzicht van de wandeling zijn, waarbij alles samenkomt en je alles overziet wat je gedaan hebt. Maar is het een heel langdurig en langzaam proces.’ 

Ik start ook met schrijven. Vanaf nu. Mijn blog krijgt weer een zwengel en de schrijfcursus van Karine Hoenderdos gaf het laatste zetje. 

De Dahl plek is nog in aanbouw. Ik warm mijn handen alvast op.

Dapper is mijn woord. De dood is Mijn Moment.

Jong en oud kwamen langs op de woonboot van mijn ouders en de tuin was vol bloemen en woorden. Mijn vader bleef non-stop Italiaanse koffie zetten voor de karavaan van verloren schapen en trouwe honden. Elk kwam een laatste groet brengen aan mijn moeder. Dag na dag. Een week lang.

Aznavour
Vorig jaar lukt het mij niet om een ‘Mijn Moment’ te schrijven want mijn hart had teveel verdriet. Mijn moeder was heel ziek en ik kón het gewoon niet. Best wel raar want dood en leven bestaan gewoon. Hoort erbij. Zonder missen kun je niet raken. Het zorgt voor balans. Liefde is mooi. In juni was het voorbij en namen we afscheid. Op de Zuid-Italiaanse/Jordaan/ Amsterdam-Noord manier. De emoties en de rauwheid van rouw waren intenser en dieper dan ik dacht. Een lange week leefde ik in Aznavours ‘La Mama’. In 3D.

Nest
Iedereen die langskwam had een eigen verhaal of smeuïge anekdote want mijn moeder was een fenomeen. Er werd geschreeuwd en er waren tranen. Er was gitaarmuziek en de Google Nest speelde precies de juiste liedjes op het juiste moment. Samen buiten eten aan lange tafels zorgde ervoor dat we éxtra het verschil voelden tussen eindigheid en doorgaan. Leven om te eten in plaats van eten om te leven. Mijn moeders stem en haar manieren waren hard. Haar gemoed en hart zacht. Deze marathon week had ze geweldig gevonden. De verhalen en de crematie compleet met ijskraam. Ze was dol op reuring.

Mijn moment dit jaar was het wegglijden van haar leven. Het bloed dat stopte. De scheiding die er plots was van een leven vóór en het niets daarna. Een moment dat je bijna kon horen. Einde. Een geest die verdween. Mijn vader die brak. Overal splinters die niet meer in elkaar pasten.

Dood is stom.

Je bekijkt de dingen vaak niet zoals ze zíjn maar zoals je zelf bent. Sinds dat moment wankel ik flink. Ik zie dingen anders. Corona vrat aan mijn lijf en bedrijf maar dat komt goed. Ook dit komt goed. Rouw heeft tijd nodig en moed.

Daarom is mijn woord voor dit jaar DAPPER.

Niet alleen omdat het zo’n prachtig woord is. Want dat is het echt. Dapper komt uit de Middeleeuwen en staat niet alleen voor flink en sterk. Het staat ook voor moedige dingen doen die nut hebben. Zonder vrees. Ondernemen en leven zonder angst. Ik denk dat dapper nodig is. We hebben het allemaal nodig want het was een belachelijk jaar voor velen. Afstand zorgt dat we letterlijk verder van elkaar afstaan. We zien elkaar minder en voelen daardoor de ander minder goed aan. Dat is gevaarlijk. Zo begrijpen we intenties en ideeën minder goed en snel.

Wens jou veel dapperheid. Gaat echt schelen. Hou vol.

Anna-Maria Giannattasio is dapper. Eigenaar van een eventbureau Puur.nl dat nog steeds mensen samen brengt, wel online dankzij het virus. Podcastmaker, blogger, escaperoombouwer en @puur op Twitter. Elke dag deelt ze haar inspiratiemomenten in een instastory op @nooitsaai en dat is zeker niet saai.

Mijn Moment is een initiatief van Punkmedia. De 'Mijn Momenten' van de anderen jaren zijn hierrrrrr

Wat een geweldige man. Han Bennink.

Ik ontdekte hem net vanavond op weg naar huis. Luister je wel eens naar Opium Radio op Radio 4? Verschrikkelijke goede radio vanaf Vondelpark CS. Cultuur en muziek van hóóg nivo! Elke week sluiten ze bijvoorbeeld iemand op in de torenkamer  die dan met alle inspiratie en rust tot mooie dingen komt.

Deze keer was het Anne Stalinski de kunstenares. Zie hier op de link wat ze deze week heeft gemaakt.

Maar die Han. Ik was dus echt gevangen door zijn verhaal en de dingen die hij doet. Wat een energie en wat een leven. Een jong mens hoorde ik, ondanks bouwjaar 42. Tijdsgenoot en vriend van Ed van Der Elsken en Simon Vinkeoog. Dan snap je de vrijheid van geest wel een beetje. 

Zonder beeld was het nog meer genieten hoe Andrea van Pol hem beschreef. Een man die niet stil zit, intens met het ritme leeft en mooie open gedachtes over het leven. Als kind drumde hij de hele dag, totdat hij moe werd . Dan ging hij tekenen aan zijn tekentafel. en als hij moe van tekenen werd dan ging hij drummen. wiki

Dankzij een dove buurvrouw hoefde hij niet te stoppen met lawaai maken.

"Wereldwijd geldt Bennink als het symbool van de 'New Dutch Swing', de mede door hem ontwikkelde mix van improvisatie met jazz en absurdistische humor, waarbij hij muziek maakt uit alles wat voorhanden is: een stoel, een pizzadoos, de planken van het podium, of een perfect gestemde snaredrum"

inspirerend zo'n levensloop. je kiest voor iets, je hebt een drang en dan ben je plots een bijzonder mens. Omdat je durfde en een kant koos in je leven. Nee, computers vind hij niets. Nog altijd reist hij 170 dagen per jaar rond en overnacht hij nu even tijdelijk in de galerie van Lucebert in Bergen.

lees zijn indrukwekkende biografie hier

En neem dit weekend de tijd voor deze docu uit 1968.

Fijn weekend en vergeet niet op elke muur, boom, tafel, plas een wijsje te drummen. 

De mens past zich aan. Doet elke keer water bij de wijn, totdat de wijn naar niets meer smaakt.

Heel langzaam ben ik aan het transformeren. Niet iedereen heeft het door maar het oplettende scherpe oog ziet het teken aan de wand. Langzaam word ik een Aalsmeerse troela. Stap voor stap.

Innerlijk en uiterlijk. Is dat erg?

Voorbeeld gedrag: Mijn kleding wordt  robuuster. Je spot mij nu zelfs met spijkerbroek, laarzen en een gewatteerde Aalsmeerse degelijke jas mét nepbontkraag terwijl ik naar mensen zwaai in de supermarkt .

Blonde God ziet het gebeuren en vroeg laatst zachtjes op kantoor : "Wanneer start het linedancen?"

Volgende stap was vandaag. Halverwege de Schipholtunnel was ik het zat. De emmer was vol. File rijden was ooit leuk. Het voelde als een sport, mijn auto was een plek waar ik genoot van luisterboeken en te lange telefoon gesprekken. Parkeerplek vinden lukt altijd en ik vind het een kick om in te parkeren op onmogelijke plekken. 

Maar langzaam voelt het als een gevangenis. Steeds vaker zonde van mijn tijd, mijn gezondheid en mijn humeur. 

Daarom zag ik vandaag na de Schipholtunnel letterlijk het licht! Ik reis vanaf nu licht. Vandaag kocht ik een fiets! Je hebt mensen die zoeken en wikken en wegen. Wekenlang. Maanden.Die mensen ken ik. Maar dat kan ik niet. 

Twintig minuten na de tunnel was Amsterdam van mij en zwierde ik door het Vondelpark. Zoef, zoef, zoef. Vrijheid! wat nou regen. Ik leef!

Terug naar het Hoofddorpplein ging ook vlot. Ik was deel van de fietsroedel.  Stilletjes maakte ik mij zorgen of ik een parkeerboete zou vinden op mijn auto. Kantoor was hectisch ik bleef te lang.

Gelukkig geen boete want mijn hele auto was foetsie! Weg! Onvindbaar! 

Stom van mij. Ik parkeerde de auto in mijn blijheid op een plek naast een electrisch auto oplaadpunt. Naast dus. Maar OP een ander electrisch oplaadpunt.

Boete! Straf! Wegsleepkosten waren bijna 400 euro! Dat was 145% de kosten van mijn fiets.

Ach, de bel was gratis.

Ter afsluiting nog een mooi gedicht dat ik tegenkwam in de etalage van The Americain Bookstore.

Wie is Rupi Kaur?

Ah, een 25 jarige canadese dichteres dat ooit nummer 1 stond op de New York Times bestseller list. Wat is ze goed!

Zijn muziek laat mij dieper ademhalen. Sacraal, meditatief, expirimenteel.

Arvo is zo goed. Ken je hem?  Arvo is een componist uit Estland. 

Dikke kans dat je bij het aanklikken van de video hieronder eerst een reclame krijgt voor ontbijtgranen of linksgedraaide geitenmelk yoghurtvla. Reclamemensen vinden denk ik dat dat hoort bij een Arvogroupie.  Bijt je door de reclame heen. Arvo is het waard.

Neem de tijd en doe de muziek hard en geniet van zijn uitvinding tintinnabuli.

Wat tintinnabuli is? Dat is een nieuwe techniek die Arvo voor het eerst gebruikte in dit werk Für Alina  in 1976. Erg, erg mooi.

Hij gebruikt in zijn composities veel klokjes en getingel-tangel. Vaak twee soorten stemmen, minimalistisch en geweldig. Let op! Dit is 1976. Neem de tijd hiervoor. Ja het is langzaam maar dat moet ook. 

Arvo Part hoort niet bij de Bratpack maar bij de God Squad.

Het was een mooie week. 

Trots.

Opvoeden wordt steeds meer Louis van Gaal-en. Voorbereiding en training is achter de rug. Nu gaan ze zelf het veld in. Soms mag ik protesteren bij de scheids  en bijsturen vanaf de zijlijn.

Ik werd zo geraakt door de woorden van de mentor van Arthur. Zelfs nu ik het typ voelt mijn hart lichter van trots.

Zo mooi zijn speech.

Arthur is een jongen met een bijzondere kwaliteit. Iemand die anderen op hun gemak laat zijn.

Omdat Arthur altijd zichzelf is, laat hij anderen zien dat ze dat ook mogen doen.
 

Op naar het volgende avontuur!
ps Jongste is ook over... op driehonderdste punt! Knap! We namen daarom het er deze week van.

Duimpie!

Zo blij voor @Punkmedia

DE FUJIFILM X-T2, WAT EEN CAMERAAAA!!! https://t.co/URx50WOJM8 #dailyblog met @puur over huilen van geluk pic.twitter.com/yZTv9WDccT

— PUNKMEDIA (@punkmedia) 12 mei 2017

Punkmedia en ik bloggen nu een volle maand en een beetje.

Elke dag.

En het is heerlijk. Mooi contemplatief moment van de dag en je waardeert elkaars 'klein geluk' momentjes op afstand.

Punkmedia is Henk-Jan Winkeldermaat.

Hij is Nederlands eerste vlogger, prof blogger en gewoon een hele goede fotograaf en filmer.

Volg zijn blog. Goede marketingtips, mooie inzichten en heel veel klein geluk.

Samen met HJ bij de eerste Twitterlunch

Welk jaar? 2009 of zo.

Oh het was twintigtien.

Hier een lang concert voor jou. 

Melancholie uit Kaap-Verdie. Blootvoets. Jaar na jaar. Grammy winnaar!
Wil je meer over haar weten? Klik hier. Nee ze ademt niet meer jammer genoeg. 

Dit vond ik de mooiste. Nee, je hoeft het niet te verstaan. Je begrijpt het zo ook wel.

Bij mijn Zuid -Italiaanse nicht Anna-Maria Console kwam ik deze gasten tegen. Geweldig Youtube kanaal over de harde tegenstelling tussen het Noorden en het Zuiden van Italie. Filmpje na filmpje de spijker op de kop.

Dit heb je natuurlijk overal. Het is geen goed vs slecht. Het is het stadse en het platteland. Of het harde hipsterleven op de minuut en het' leve de lol- dat komt morgen wel leven' aan de andere kant.

Deze is ook mooi! Overlevingspakketje gemaakt door de Italiaanse mama in het Zuiden voor de emigranten in het Noorden die in de buurt van Milaan alleen maar 'Fingerfood'en cous cous hebben :-)

Dan stuurt mama je dit overlevingspakket.

Luister even wat ik vraag

Luister wat ik vraag vandaag

Zeg maar ja of zeg maar nee

Doe

Maar

*plok*

MEE!

-----------------------

Ik begrijp de lol en de pijn van het onderwijs.

Pas als je elkaar wat gunt en ook écht luistert dan werkt het. Dan voelt de leerling dat je het goed meent en dan is er vertrouwen. Onderwijs is moeilijk en niet altijd rechtvaardig.

Ik word al moe van het hier uittikken van die laatste zin hier op mijn blog. Blij dat ik niet op school zit.

Enfin, zoons dus wel. En nu komt hij... ontdekking van de week! Alle ouders met leerilngen op middelbare scholen moeten dit goed in de oren knopen. Luister je?

Het is zo simpel:

Kies bij docentengesprekken op school ook voor gesprekken met docenten van vakken waar je kind GOED in is!

Dus niet altijd praten met de mentor plus gesprekken met vakdocenten van vakken waar je kind slecht voor staat. Wat is je gevoel na al die "hij kán het wel maar hij doet het niet'-gesprekken? Frustratie, onbegrip en een slecht gevoel over de school en je kind. Allemaal negatief en moeilijk.

Vorige week kwam ik per ongeluk bij een leraar terecht ( verkeerd aangevinkt) waar jongste een acht voor stond. Het gesprek was goud! Het was echt zo mooi. Minutenlang aanhoren wat geweldig gaat en waarom hij zo slim en leuk is.

Blij met de tip? Ga je dit de volgende keer ook doen? Of als je geen puberkind hebt... ga je ook een keer in gesprek met die klant die wél tevreden is?

Geloof mij... dat luistert zo heerlijk. Goed voor het hart.

Truste en tot morgen!

Zaterdag om acht uur in de ochtend al aan de drank dankzij Constantijn Hoffscholte.

Het was het Verboden vruchten Boekenweek ontbijt in Boekhuis Aalsmeer.

Prachtige start van het weekend met gedichten van dorpsdichter Bram Landzaat, warme gitaar en zang van Kudelstaartse Daphne Klein en boekentips voor boekverliefden.

Blijer kun je mij niet maken. Lange tafels en mooie ontmoetingen. Eindelijk sprak ik grande dame Leni Paul. Ze was precies zoals ik mij voorstelde. Humorvol, slim en stout.

Thuis plof ik neer op bank Pino en ben zo blij dat de dag nog lang niet op is. De zon is warm en de eerste hommel zoemt. Ik pak een boek...

Dit mag wel elke zaterdag Constantijn!

Inzicht van de dag kwam van Bram Landzaat: Vrouwen houden van simpele dingen, zoals mannen.

Alle foto's van het Boekenweek ontbijt in Aalsmeer vind je hierrrrr

Morgen heb ik weer radio tijd!  Ik val in bij het Weekend Magazine.

Onderwerpen zaterdag tussen 2 en 5 uur:

• zin kweker Franka Riesmeijer over Zin-inn. Weet je dat Jan Terlouw snel naar Aalsmeer komt?
• Podcast creative technology man Niels Tenhagen  www.nielstenhagen.nl over podcasts en travel
• Kindercoach Marjanne Roodenburg met haar  boekenrubriek voor kinderen en ouders
• Sabrina Poggenklaas van Studia over examentraining en examenvrees. Tips!
• En als toetje zangeres Sasja Brouwers. Ooit deelnemer songfestival over ?#‎teamDouwe? en het Songfestival
• Oh.. Bijna vergeten: we zijn live in verbinding met het weekaatje van FC Aalsmeer via begeleider Roy te Paske.

Morgen toch baggerweer. Radio Aalsmeer aan!

Tuurlijk krijg ik het ook een beetje warm van Douwe. (documentaire klik hier)

Het leven van Douwe Bob in een documentaire

Douwe Bob komt uit een kunstenaarsgezin. Zijn moeder was een rock 'n roll-danseres en zijn vader, Simon Posthuma, is de oprichter van The Fool. Douwe kan niet anders dan zijn vader opvolgen. De documentaire over Simons zoon gaat niet per se over muziek, maar over het misschien wel voorbestemde rock 'n roll leven van Douwe Bob.

Zomervakantie is echt los vanaf vandaag. Het was een zenuwslopende dag. Twee jongens die niet wisten hoe het volgende jaar eruit zou zien. Cijfergehannes bij brugpiepers. Dat wil je niet. 

Daarom nam ik ze mee naar één van mijn favoriete plekken. Vandaag hebben we de toekomst aangeraakt. Echt heel bijzonder.

Ken je het Permanent Future Lab?

Alle gave coole dingen waar je ooit een Youtube-je van hebt gezien is daar gewoon mee te maken. Gadget na gadget na gadget. 

Wat ik het leukste vond? Iets wat ik ook gewoon thuis kan zien namelijk 360 graden Android filmpjes. Alsof je echt in een horror labyrinth zit! Zelf zat ik plots live op een festival... extra leuk omdat je me daar nooit ziet. Gun mijzelf daar nooit tijd voor. 

@JeroenBartelse was de tovenaar vandaag. Samen met @HansLak. Dank mannen!

HIER DE BLOG VAN JEROEN OVER HET PERMANEN FUTURE LAB-> Zo cool

Hier de bewegende beelden. Oh ja. Zenuwen waren voor niets. Beide over naar het volgende jaar! Zo blij!

Even stroomloos. Tot ergens in mei! Even opladen. .

Tijd voor een goed boek en vertier.

Laters!

In mijn schrijfkamer stapel ik dode bomen. Hebberige hobby.  Dikke boeken met jaargangen tijdschriften, weekbladen van lang geleden. Ik blader en verdrink er in.

Tijden waarin  vrouwen hun haar nog lieten onduleren en de wereld zoveel groter was dan een facebook-bericht. Het hart en het leven was harder. Geen tijd om mandala's te tekenen of free te huggen. Overleven en elleboogwerk. Je had geen ADHD maar was gewoon een lastig kind en voor de prijs van je mobiele telefoon gaf je je gezin acht jaar te eten.

Raar. het gros van de mensen die ik aankijk zijn er niet meer. Hun dromen zijn weg, hun kampioenschappen vergeten. Wat toen modern was is nu mooi oud.

Mag ik je meenemen op de zaterdag?

Dit doet het goed natuurlijk. Besef wel... je katholieke weekblad was één van de weinige plekken waar je 'magie' kon tegenkomen. Ok...ook in de kerk. Maar met dit soort plaatjes kon een gezin van negen kinderen zich een week lang vermaken. Minimaal.

 Doet het nog steeds goed in de moderne media...diertjes en kinderen.

Ook hier het grote kwaad natuurlijk. In alle patserige glorie.

Badritueel. Mooie composities... ook vroege jaren dertig.

Foto's maken is priegelwerk en rib uit je lijf. 1946.

Een Peter R de Vries-je. Wist je dat landlopers een eigen geheime taal hebben? Let op! Hierbij is cybercriminaliteit kinderspel.

De oplossing. Wat past er bij jouw voordeur?

Nummer 17 of 19?

Ha! Ook een verzamelaar!

Ach... en iedere tijd heeft ook zijn @JnDkgrf

Net twee jaar af. Oplevering was 1931.

De schrik van de buurt met in het negatief gekraste rookpluimen.

Het verre Mexico.

 Kwam deze meneer in geen enkel archief tegen. Zelf verzonnen naam van redactie?

Nog steeds rond '32. Schandalige tijden.

En een mooie handarbeid toetje.

Einde. Je bent weer terug in 2015.

Snap je mijn verslaving? De stapels jaargangen maken me scherper...ik besef dat alles tijdelijk is. Roem, veiligheid, welvaart en tradities. Alles lijkt voor altijd te blijven. Maar over 100 jaar is alles weg. Ik geniet van het optimisme en de nieuwsgierigheid naar nieuw.

Fijne zondag en besef nogmaals: Stop met piekeren en zeuren... over een eeuw is niets meer belangrijk.  

Mobiele telefoon 1922-> Geweldig! Gewoon aansluiten op een brandkraan onderweg.

 Vrijdag rond half tien in de ochtend ging mijn hart sneller kloppen! Ik rende op haar af en vroeg of het mocht. Gewillig draaide ze haar KlukKluk naar mij toe en KLIK ik had weer een extra #DeTrui voor mijn verzameling! Zo Blij!

Al vanaf 2009 heb ik een tic. Eén van de velen...maar deze is heel hardnekkig: Ik verzamel #DeTRUI !

Om mijn dwangmatige ticnog wat specifieker te omschrijven: Ik verzamel foto's van  #DeTRUI. 

Ben ik nog steeds te vaag?  #DeTrui. Hieronder snel een paar voorbeelden uit mijn verzameling vanaf 2009.  #DeTRUI  is een combinatie van poezeligheid, gemak en het fashionstatement "Wat nou!?"

De mooiste...het begin van alles 2009 dus.  Zeeman Aalsmeer.

Samen sterk.  Gespot door Godfried.

Gespot in het wild. Door @Christinezegt

Dol fijn! C&A Amstelveen maart 2014

Paparazzi foto van @StukjeS Het is hem toch echt!

2011

 Denk dat het steeds moeilijker gaat worden. Mode komt en gaat. Kijk je voor me mee? Ik heb zo'n gevoel dat de verzameling nog zoveel variaties mist!

Hou je ogen open en deel!

Musica van de dag is Frans! Francoise Hardy. Was ik aan toe. Jij ook?

Henk-Jan Winkeldermaat laat me elk jaar opnieuw de balans opmaken.. zodat ik meestal schrik van de waan van de dag. En eindelijk begrijp waarom al dit gedoe van de laatste twaalf maanden weer nodig was…

Twintigtwaalf was boordevol mooie momenten. Janken bij het laatste lied van de achtstegroep-musical. Samen met mijn blonde god in Rome genieten van een bord goed eten. Mijn eerste grijze haar. Zeevonk zien oplichten in de nacht met zoons in Zandvoort aan Zee. Het dorp onveilig maken met horden tien-jarigen tijdens Halloween en de verhuizing van Puur Utrecht naar het water (een jaar is pas echt een goed jaar als je weer Ikea-kasten erbij krijgt).

Het supermoment van 2012 bekroop me totaal onverwacht. Het was een dag als anderen. Dus té veel, in té korte tijd. Veel gesjouw en veel dingen die moesten. Huis, school, kantoor, spullen naar eventlocatie, opruimen, snel weer door naar de laatste borrelafspraak. Net te laat struikelde ik de Oude kerk van Amsterdam binnen. Het orgel speelde al en het borrelpubliek was op scherp voor het grote schransen. En toen greep het me naar de keel. Ik was weer helemaal terug bij af. Alles en iedereen vergat ik om me heen. Dit was het laatste stukje van mijn lievelingsstad dat ik nog nooit had gevoeld of betreden. En het sloeg me volledig knock-out.

De borrelaars liet ik rechts liggen en ik nestelde me links onder het orgel. Alles klopte. De plek, de lucht, het licht, de sfeer. Precies zoals ik het al jaren uit boeken kende. Maar nu was ik er echt. Ik voelde me weer de twaalfjarige met leeshonger die alles stuklas over Amsterdam. Het meisje dat bij gebrek aan letters folders uit het postkantoor jatte. De leeshonger die ervoor zorgde dat ik gids werd (de beste), een evenementenbureau bouwde (ook niet slecht) en nu aan 24 uur per dag te weinig heb.

Na een half uur orgelmuziek verbrak de betovering. Natte wangen en een groot hart. Ik ging weer mee met de stroom. En dat gevoel? Dat heb ik gelijk weer verstopt… totdat Henk-Jan me vroeg naar Mijn moment. En nu laat ik het niet meer los. Een nieuw jaar wacht op me. Met iets meer stilstaan en besef. Het gaat allemaal erg snel de laatste tijd… en dat is zonde.

Tot slot; mijn pareltje van dit jaar

De wil van technologie >>

Blijft altijd moeilijk om iets te beslissen voor de zomervakantie.  Weer een lange lege dag voor de boeg. Wat nu?  Zoveel te doen, zoveel smaken. En dan heb ik ook nog twee totaal verschillende zoons. Eén sportheld zonder rust en één leesverslaafde slimmerik die het liefst van museum naar museum sjokt. Daarom was NEMO in de ochtend een schot in de roos. Prachtplek waar die twee werelden samenkomen.  Samen smullen van de tentoonstelling Sportlab ( tot 2 sept. 2012)

Wat daar te doen is? je werkt je in het zweet bij bijvoorbeeld penalty nemen, roeien en hoog springen. Na elke poging volgt er een gouden tip. En dan? O wonder...

Dan is het net of de bondscoach zelf je vleugels heeft gegeven. Alles lukt plotseling sneller, beter en hoger. Nieuwsgierig? OK..één klein tipje van de sluier. Als je tot een bepaalde hoogte bent gesprongen dan is het slim om bij poging twee je te concentreren op een plek nét daarboven. En dan lukt het. Makkie. Gratis tip! Voor de rest van de tips moet je echt zelf naar NEMO. 

Spreekbeurt oudste ging dit jaar over de Tweede Wereldoorlog.

Pittig onderwerp. Leerzaam voor hem, leerzaam voor ons thuis.  Weken verdiepte we ons in man met snor, intriges en handje klap tussen landen. Toen brak D-day aan. Met usb stick  en superego liep oudste de klas binnen. Kat in bakkie-gevoel maar liefst was ik aangeschoven. Om twaalf uur  kon ik me echt niet langer inhouden.   Langzaam tikte ik de nummers van school in. Pauzetijd dus de rechtvaardige juf was bereikbaar. Moeders die bellen voor cijfers...hoe sneu is dat?

Gelukkig kent de juf me al jaren vond ze het voorspelbaar dat ik belde. "Ik gaf hem een voldoende."  Mijn hoofd vulde zich met pure verontwaardiging...Tsss 'n voldoende. Weken voorbereiding,  Quiz met stuk Berlijnse muur en een powerpoint waar Steve Jobs jaloers op zou zijn. Knorrig ging ik verder met het werk.

In de auto op weg naar huis bleek Juf goed in grapjes... opdringerige moeders worden gewoon in de mailng genomen. En zo hoort het ook. Oudste had het hoogst haalbare. Een G van GOED dus. Maar leg me uit... waarom krabbelt hij dan zo'n verongelijkt zinnetje onder zijn beoordelingsblad? Lijkt hij teveel op mij. En is dat jammer voor hem?

Natuurlijk vond ik mijn oude nxc3xa9t op het moment dat ik de dure nieuwe afhaalde bij de brillenboer.

Maar anders had ik dit plaatje gemist. Broers zijn nu negen en tien. Zelfde schoenmaat, zelfde trots. Bij het tien minuten gesprek kreeg oudste het stempel rechtvaardig en macho. Goede eigenschappen voor een kwart Italiaan. Jongste bleef een raadsel voor de meester. "Hij is een tovenaar." Met een minimum aan inspanning en concentratie toch scoren. Komt me allemaal bekend voor.

 "Is dat niet heel vermoeiend?" vroeg ik met tegenzin aan de leraar. "Welnee, hij heeft een groot gevoel voor humor."

Dat is zijn grote geluk...en dat van mijn blonde God.

Een paar weken geleden vroeg mijn vader aan me of ik iets moois wilde regelen.

Het was precies vijftig jaar geleden dat hij naar het verre Nederland kwam als gelukszoeker. Niet voor lang. Gewoon voor even. Weg van zijn moeder, stoffige wegen en dampende borden. Hij stapte uit de trein en wist nog niet dat dit nieuwe land onder zijn voeten zijn thuis zou worden. Vijftig jaar en nog langer.

De plek waar dochters zouden opgroeien...en de kinderen van zijn kinderen. Natuurlijk is zijn hart voor eeuwig in twee. Een deel leeft in Italia. Niet het Italia van nu, maar dat van de jaren zestig. Het andere deel leeft in het Nederland van de toekomst. Met blonde kleinkinderen en een tuin vol bloembollen.

Uiteindelijk werd het een heerlijke dag samen. Maar niet op de manier dat mijn vader eerst in gedachten had. Rond een uur of twee liep hij door de Spiegelstraat van Amsterdam met blinddoek en cameraploeg in zijn nek.  Avontuur van nichtje Valentina. Ze nam opa ( en oma Rietje)  op sleeptouw. Mee op een reis door het verleden. Via de woonboot, rondvaartboot en diepe gesprekken onderweg.

Wij waren het toetje... de hele familie bij het restaurant met Italiaanse vlaggen, kinderen opgedoft en mooie muziek uit het hart. Vertier waar ik dol op ben. Blonde god minder. Je begrijpt...ik liep de hele dag met een schoen die wrong. Maar ik snap hem.

De foto's staan hier.

Uitzending is tweede kerstdag...ik hou je op de hoogte.

De oranje leeuw pronkte ons tegemoet.

Wijze woorden als "Denk maar niet dat je over tien jaar in het Nederlandse elftal speelt."... maar ook: "je bent gescout". Zijn jongensdroom kwam uit.  Dus begon ik niet over viezige  voetbalmakelaars, powerinjecties en trophy wifes. Ik sta gewoon twee uur trots langs de lijn en zie hem urenlang ploeteren in de regen. 

Boven in de kantine moeders die via hun mobiel aanwijzingen geven aan zoon op het veld. Tientallen voetbalkunstenaars op een kluitje die niet geloven democratie. Ik heb alleen oog voor mijn levenswerk.

Kortste van de klas ( mijn schuld), veel te aardig ( schuld van blonde god) en bloedfanatiek (samen). We moeten nog xc3xa9xc3xa9n week opdraven en dan horen we de uitslag. Voorzichtig vertel ik zoon dat hij een hele goede coach zal zijn later.

"Ok, dan word ik voetballer xc3xa9n coach."

De laatste twee seizoenen alweer zeven centimeter erbij.

Hij groeit in lijf en gedachten. Echt de eerstgeborene. Mijn zonnenkind.  Rechtvaardig, verantwoordelijk, oprecht en eerlijk. Vandaag vieren we zijn inhaalverjaardag. Door zieke broer was vorige week geen beste tijd.

Hij leeft voor de bal dus kado was niet moeilijk. Deze ochtend bleek ik te optimistisch. Het Ajaxshirt komt tot onder zijn knie. "Ik doe hem volgend jaar wel aan Mama." Weet zeker dat hij later een goede psycholoog wordt of anders een ontzettende aardige (maar strenge) voetbalcoach.

Meeschrijven met de Champions league loting gisteren.

Meer foto's en trotse woorden op de weblog van Opa Eddie Mantel.

Wat was ik trots. Blijft toch moeilijk...nieuw in een vreemde klas.  Maar in een paar maanden tijd al vrienden voor het leven gemaakt.

Fijne kerst voor iedereen!

kerstwens van @puur from annamariaheeftgelijk .

Ik hou van het kleine geluk, tradities en goede smaak.

Daarom knalde ik bijna tegen het dak van mijn Renault Clio toen ik haar weer tegenkwam in het wild....Het voelde als die zwaluw in de lente, die warme choco in de winter. ... was het echt al een jaar geleden?

Lees deze blogpost van precies een jaar geleden! Er bestaat geen toeval! Nu is het echt winter....;-)

Kerst

F.decorate(_ge('photo_notes'), F._photo_notes).notes_go_go_go(4100333756, 'http://farm3.static.flickr.com/2478/4100333756_5386dc9646_t.jpg', '3.1444');

insitu_init_page_photo_description_div('4100333756');

Comments

Natuurlijk wil hij een mobiel.

Natuurlijk krijgt hij die niet.

Wel is Edward op deze zondagochtend op weg naar Wassenaar voor een tafeltennis tafel. Voor de rest is hij gemakkelijk gelukkig te maken...

azzuro adriano celentano pupo italia squadra campioni campione del mondo primo canzone italiana cantare

Voetbal, voetbal en voetbal.

Daarom speciaal voor hem ( en ook voor alle vrouwen die dit log lezen) een filmpje alvast.

Een bezoekje aan onze vrienden in Brussel is altijd een beetje kijken in de toekomst.

Ook twee jongens maar dan net een maatje groter. Zelfstandiger, alerter en meer evenwicht in de emoties. Arthur en Alexander verheugen zich al dagen op die wereld daar...; Veel te lang gamen en struinen door een wonderland met zwembad en muziekkamer.

Hoor ik daar een nieuwe Wibi? Hoop van wel...Jongste wil in ieder geval nu op pianoles ;-)

waarschuwing; het volgende filmpje bevat snoeikarde hardrock (ong. 1 min)

Met Met een nagloeiend hoofd van een prachtige zomerdag, schrijf ik dit in de vroege vakantie ochtend op. ...Want mooie dingen moet je delen. En de dag van gisteren was heerlijk.

Samen met lieve vrienden en heel veel grut beleefden we een "Waterlandse dag". Dus een beetje spelevaren met de fluisterboten van familie John en veel taart eten.

Een Hollandse dag.We roken zoet hooi en sappige graslanden. Zo lekker.  En gingen op zoek naar een 'uitspanning' verscholen achter riet en robuuste huizen. Helemaal in Zuiderwoude...in de achtertuin van Amsterdam...  bij Theetuin en theeschenkerij 't Einde.

Alles bij 't Einde is prachtig...de inrichting, de bediening in de vorm van zachte pubers, de taarten, de eigenaresse Erigone Koolen, het uitzicht over schapen en het kabbelend slootje en de ligging...Helemaal 't Einde!

De jongens vlogen gelijk het weiland op , op zoek naar ingredienten voor een toverdrank ( inmiddels bezig aan Harry Potter II) en wij "grote mensen' zaten aan een tafel en bekeken de wereld en zagen dat het goed was.

Mijn favoriet bij de www.ttuin.nl ?

Voor de kinderen natuurlijk de ouderwetsche plakken brood met hagelslag (zo hoort het)

En voor mij; ALLES ! En dat wil wat zeggen want een verwend nest als ik is heel kieskeurig...;-)

Mijn keuken snort op volle toeren.

Ik heb al helemaal mijn draai gevonden...deze week een heerlijke pizza (zie boven). Het zondagochtend ontbijt had een heus ei erbij.

Ja...vanaf nu komen de jongens niets te kort. Alexander helpt een handje met zijn moestuintje bij tante Bea. Sla, sla en nog eens sla.  We komen de zomer wel door...zonder koelkast, tv, pc, video, vakantie...

En anders kunnen we nog altijd aan de BBQ. Inspiratietijd voor de sterke maag.

En Alexander heeft de weeddenschap niet verloren of gewonnen...het was de zaag EN de schaar.

en dit was voor...let vooral op de GOTHIC combi van kleuren.

De logstilte duurde en duurde.

Ik kwam erachter dat ik zonder camerabeelden toch niet spontaan iets kon schrijven over belangrijke personen als Wilders of nog belangrijke onderwerpen als bijvoorbeeld het rookverbod...

Bij mij gaat het toch vaak over de verbazing van het leven van alle dag. dingen die ik tegenkom op de hoek van de straat of op de rand van de bank. Daarvoor heb ik een camera nodig. Niet de brute Eos die ligt te verstoffen in het dressoir....Nee , een kleine camera van weggooi kwaliteit die na een jaar al kapot is.

Een paar maanden geleden was het weer eens zover. Camera kapot, tijd voor een nieuwe. Een onbedwingbare kracht van boven riep mij tijdens het aankopen toe; VERZEKERING, VERZEKERING!

En dat was een schot in de roos. Amper 90 minuten later gebeurde er dit;

Floeps, krak, lens kaduuk...

Vijf voor vijf op de zaterdag stond ik alweer oog in oog met de beste man en bracht ik mijn camera terug. Sinds gisteren ben ik weer heel. eindelijk weer compleet. camera in de aanslag en natuurlijk weer een nieuwe verzekering a 80 euro ( Ja mevrouw, deze verzekering is alleen maar geldig voor deze camera )

Blij dat ik er weer ben. Want foto's maken met je mobiel is maar laf.

Dit is een wonder...kan geen nintendo DS of Wii tegenop. Nieuwgierig? Klik door....

Men neme een papiertje, een schaar en het belangrijkste: FANTASIE!

En dan maak je van een hondje twee mannetjes....toch?

Pure adrenaline voor de echte verzamelaars.

De strijd om de voetbal plaatjes is weer losgebarst. Het strijdtoneel is de ingang van de Albert Heijn in Aalsmeer.

Kerstdiner.

Dit is een secuur werkje, vergis je niet. 

Dezelfde blokker waar we een smurfen cd hebben gekocht met het bekende lied Smurf is Smurf! La la la la laaaa Bij thuiskomst was men vergeten de CD er in te stoppen. Gelukkig maar....

Edvard Grieg's "Jeg elsker deg"

Omdat hij altijd me snapt. Ook al snap ik het zelf niet gelijk.

Alexander's handgebaren werraadde een Zuid-Italiaanse opa.

De eerste schaakles verliep precies zoals ik dacht. Hij gebaarde woest en spoog zijn gal over het grote onrecht.Een mooi proces om van dichtbij mee te maken.

De laatste partij vanavond eindigde fataal. Alle andere kinderen waren allang vervangen door grote kinderen van rond de vijftig. Alleen Alexander speelde een bloedstollende marathon partij tegen de zoon van de leraar.

De laatste seconden van Alexander vlogen om.Tik, tik, tik. Eerste keer met een tijdklok en totaal vergeten de klok om te zetten naar de tegenpartij. Stom, beginners domheid...Verloren dus.

Tik, tik, tik. Ik zag bij elke seconde.Alexander's hoofd veranderen van kleur. Eerst babyroze en toen bloeddorstig rood. Precies zoals ik dacht. Dit is zijn sport.

Over twee weken weer.

Deze ochtend gingen we samen terug in de tijd.

Kinderachtige filmpjes, even weer met z'n twee. Ik schuifel met fruit en drankjes tussen keuken en bank. Hij stoot twee keer de thee omver. Gehannes, gehang. Ouderwets. Net als toen.

Wat gaat alles toch snel. Stop de tijd!

Vorige week zat ik drie dagen op Texel en zag ik het heilige licht...Ik moet mijn leven niet volproppen met geren en gevlieg. Nee...ik moet het juist tergend traag maken. Te saai voor woorden. Rust en regelmaat. Voorspelbaar. Hoe gaat me dat lukken? Help me!

Alexander lijkt op mij.

Ik herken in hem mijn sterke kanten en mijn valkuilen. Het leven is niet xc3xa9xc3xa9n lange rechte weg...er is teveel moois langs de kant.

Hij geniet met volle teugen.

FOTO'S VAREN FRIESLAND

Wel drie keer werd hij deze week acht.

De jongen met de allerliefste lach van de hele wereld. Mijn voetbal kunstenaar.

Nog maar zo kort geleden had hij amper de kracht om een blok hout in twee te splijten.

Nu heeft hij grote tanden en de inborst van zijn lieve vader. En dat is mooi.

Schoonzus Bxc3xa9atrice Mantel-Prouteau en zwager Jacco gaven ons zomaar hun boot te leen.

Vier dagen lang zwierven we over plassen en rivieren. Flinke stukken want we hadden een plan; Aalsmeer- Muiden, Loosdrecht, Vinkeveen en dan weer terug.

Er was alleen een maar. Boot paste niet richting het stroompje naar Vinkeveen. Dan maar flexibel via Diemen( mooi), Amsterdam Zuid-Oost ( aaah) en uiteindelijk Oudekerk aan de Amstel (overnacht naast oude joodse begraafplaats) naar huis. De jongens stonden  met de Nintendo Ds en oplader aan de rand van het schip tijdens het aanleggen. Maar dat zegt niets. Ze hebben het fantastich gehad (foto's) en Arthur durfde eindelijk in het water te springen.

Waar is die waterrat van toen gebleven?

onder; "De wilde haren mannen"...Edward en Alexander.

Foto's en filmpjes en woorden volgen nog. Mijn verjaardags happenings moeten altijd even rusten en rijpen. Het was dit jaar raarder dan ooit.

Alexander werd geknipt toen ik op weg was naar Zwolle met Marina.

Had er dus geen grip op. Moet het maar gewoon laten gebeuren en vertrouwen op mijn familie.

klik hier voor het resultaat

Wie is dat kind daar?

Minimaal twee keer per dag vergis ik me en denk ik dat een vreemde  zich in mijn territorium begeeft. Raar dat haar zoveel kan veranderen.Hij is nu groter, zijn tanden zijn langer en zijn frons nog dieper.

Maar als dit is wat hij wil...dan heb ik er vrede mee. Maar dan  niet gaan zeuren oren  verbranden. Daar heb je met lang haar namelijk geen last van...

Ben zo dol op zijn dikke haar, goudgeel vol voetbal modder.

Morgen de eerste dag vakantie.  Vanaf morgen dus tijd voor een zomervacht. Vroeg op en een half uur in de auto op weg naar tante Diana. Denk niet dat ik hem kan overtuigen. Het voetbal natuurlijk lekkerder zonder een warme nek.

Arthur lijkt op zijn vader. Gelukkig maar.

Samen de lijst met woorden afwerken.Huiswerk op je zevende. De spoken, de neven, de kluizen, de sluizen, de smoezen. Zwaar werk. En het helpt al ook niet als je kleuterbroer meeleest en je opjaagt.

Ooit was dit mijn droom!

Natuurlijk klopte alles weer.

De hapjes, het gezelschap, zelfs het weer...waterig zonnetje tijdens het varen/ spectaculaire onweersbui tijdens het eten. Ons doel was Ottenhome. Een vaartocht lang verheugen op dikke frieten en BBQ aan het water.

Pech voor ons. Fortis heeft de tent net voor tien miljoen gekocht en het kan niemand wat schelen.

Om de woorden van de bediening even aan te halen "We hebben net twee groepen gehad en de kok heeft de keuken gesloten. "Op zaterdagavond! Om kwart over zeven.!

Het verhaal gonst dat binnenkort de boel plat gaat en er schattige appartementjes in het water worden gebouwd. Maar waar moeten al die mensen dan eten? Mijn advies. 

Zalig eten, blozende meisjes in de bediening en de beste zalm ooit!

Waarom nou weer dat gevloek he?

de foto's

Gewoon eens een dag samen.

Geen versnippering.Geen ruis. Geen moeten of willen. Gewoon samen en verder niets. Dat is nu echt...echt nodig.

We vetrokken van 'landje' naar 'landje'. De grond was nog rijk. Geen barst , bijna geen hagedis gezien. Toch heel anders dan in mijn herinnering. Een avontuur dat wel in mijn geheugen stond gegrift maakte Arthur en Alexander gelukkig ook nog mee: achterop het karretje bij Ome Jantje!

Nog meer fotos zien? HIER!

We zijn nu al weer een paar dagen thuis. Langzaam verval ik weer in oude gewoonten. goede voornemens vervagen. Te lang werken, te kort dag voor eenvoudig geluk, tijd tikt snel.

Ik moet proberen het gevoel van daar te behouden. Rust, focus en langzaam aan. Ik ga het proberen. Over een weekje krijgen we de sleutel van het nieuwe huis en kan de verbouwing beginnen. Nog een druppel in de emmer.

Opa Antonio liet zien waar hij als kleine jongen werkte en speelde.

Hij plukte voor ze amandelen uit de boom. Klom ravijnen en  grotten in.  Nam ze mee langs familie en peetvaders en leerde ze dat zwerfhonden niet zielig zijn.

Een leven rijker smakte het vliegtuig ze vandaag weer op Hollandse bodem.

Denk dat ik zo snel mogelijk alles op Flickr en You Tube ga zetten. Want anders lijkt het echt een droom.

Halen Arthur en Alexander hun school op tijd? from Slijterijmeisje on Vimeo.

Altijd maar haasten. Schoenen kwijt. Brood oud. Tassen vol schimmel. Autosleutels verstopt.

Fijn dat Meisje van de Slijterij een mooie herinnering heeft gemaakt aan deze tijd. Nog even en twee lange slungels stappen gewoon zelf op de fiets en vergeten te zwaaien. De muziek is mijn eigen jeugd herinnering. Ik probeer hiermee Arthur en Alexanderde melodie van de Italiaanse taal te laten voelen.

De woorden ben ik pas deze week mee begonnen. Elke avond twee.  Casa, cane, strada,fratello en natuurlijk het hele belangrijke 'bo' (= o.a. weet ik veel... uit te voeren met opgehaalde schouders en armen die machteloos naar de hemel reiken).

Soms heeft een mens dat nodig...een goed gesprek met zichzelf.

Zondag ging ik met Alexander naar Nemo. Hij zwierde en zwaaide van de ene hoek naar de andere. Zo herkenbaar. Hij genoot van alles en verbaasde zich over het leven.

En weet je wat zo mooi is? Dit is nog maar het begin!

Mijn vader Antiono Giannattasio ( al eerder geplaatst bij de log spaghettiflat)

Gisteren een bericht op deze log:

Oma werd 84.

"Oma vond je het niet te druk in de ballenbak."

"Ach welnee. Juist leuk toch"?

De foto's van de verjaardag van oma.

Oudste leeft voor voetbal. Jongste zit zijn tijd wel uit.

Het staat nu 6-1

Tijdens de overgang van kerstknutselen naar de wedstrijden zaklopen op school bekeek ik hem extra scherp...

En toen zag ik dat het niet meer kon. De broers lijken te veel op elkaar. Dat is niet goed...en kort haar maakt snuggerder xc3xa9n je gaat er ook beter van voetballen.

Vandaar.

Hij lijkt zo stoer...maar zijn hartje is zo klein.

Alexander heeft altijd het hoogste woord en zingt de mussen uit de bomen. Maar als het tegen zit dan sabbelt hij z'n jas kapot en komen er alleen maar  kleine piepjes uit z'n mond.

Gisteren een stralende dag lang op de schaats. Eerst op vers gekochte babyschaatsjes a acht euro. Na de sinas toch de stap naar het echte werk. Nog even en dan is mijn kleuter alweer zes. Maar deze zondag mag hij nog even piepen.

Dat was schrikken vorige week tijdens Ajax-Feijenoord.

Natuurlijk wisten we dat Sint Maarten de dag was dat Schoonzus Mabel zou bevallen. Plots was daar een paniek telefoontje, gegraai naar jassen en een leeg huis.

Inmiddels zijn we een week verder en zijn de zorgen de wereld uit. Luke Mantel is gezond en lekker thuis. Trotse papa Nick laat het hummeltje zien en Mabel dept zorgzaam het ontstoken oogje schoon.

Welkom lief Neefje, welkom in deze mooie wereld.

DE FOTO'S

Het woord galmde maar door mijn hoofd. PRIORITEITEN.

Daarom ging ik vrijdag niet rechtstreeks vanuit de file richting kantoor maar draaide de auto naar dat lieve meisje met die bolle buik; Maartje Weekhout.  Een springerig vlindertje dat ooit in mijn leven kwam als stagaire.

Ik wilde haar nog even zien voor de BIG BANG. Trots liet ze haar huis vol liefde zien. Natuurlijk was het huis net zo leuk en creatief als de bewoners. Hoogtepunt was de versierde boomstam a la Maartje in de babykamer.

Een heel gelukkig kindje dat Maarten-Maartje kindje op komst...Succes jullie daar!

DE FOTO'S

Ik zag bij de HEMA een boekje liggen over tafelmanieren voor kinderen. Lijkt me geen succes...

Hou zo van de leukste striptekenaar van Nederland.

Ik wist dat liefde groot kon zijn.

Maar nu ik kinderen heb weet ik dat liefde groter en sterker is dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Liefde maakt blind.

Zo merkte ik vorige week dat Alezander feiloos bij Kroko LoKo ( een soort memory) de uil wist te vinden. Een typisch geval van spieken en liegen. Ik vroeg streng hoe dat kon.  Stralend en goudeerlijk keek hij me aan en zei "Gewoon Hersens".

Ik geloof hem op zijn woord...gevaarlijk. Hier een filmpje uit mijn oerlog-tijd sept  2005. Toen vond ik hem ook al zo geweldig. let op de "Eiliemakerij"

Mijn hart bloedt omdat Arthur een gruwelijke hekel heeft aan lezen.

"ik haat lezen mama"

Gelukkig delen we onze liefde wel voor de spyrograaf

Deze log is er niet voor niets.

Zaterdagmiddag beleefde ik  echt een van de mooiste momenten in mijn leven. Mijn lief naast me, de kinderen die elkaar geweldig vinden en een rode boot die harder gaat dan de rest.

En Amsterdam in september.

Bloedserieus die vaders langs de lijn.

Je kent het wel...beste stuurlui. Arthur is nog steeds onafscheidelijk van zijn bal. Hij kijkt voetbal dvd's, speel op de play station voetbal en traint twee keer per week en dan wedstrijd op zaterdag.

Vorige week dinsdag kon ik eindelijk eens mee. Natuurlijk wonnen ze door mijn kleine Huntelaar 8-2. Vijf goals van mijn bloedje, waarbij ik de wave deed. In m'n uppie.

Even voorstellen...

Snoeiharde wind, open haard, een diep bad en een schoonmoeder met snert. Wat wil je nog meer?

Niet op vakantie

Lege schappen in de supermarkt van Kudelstaart.  Iedereen is weg.  De kinderen zijn opstandig : xe2x80x9cWaarom gaan wij niet naar het buitenland mama? Friesland of zo ?"

Alexander fietst net een maand. Tijd voor de eerste tocht. Aalsmeer-Leimuiden- 

6 km en

Bij een van zijn beste sprongen gebeurde het...

Samen keken we naar z'n spiegelbeeld.

Hij trots.

Ik ook.

Want hoe vaak raakt je knie je mond nog als je groot bent?

"

Vandaag alweer een dag vrij!

Onverwacht en daarom 'n echt kadootje.

Arthur is de vroege vogel van de familie en maakte me wakker met herkenbare bliepjes van Atari.. Een nieuwe wereld voor hem, een oud verhaal voor ons.

In de schappen zag ik  de Atari joystick mxc3xa9t alle evergreens liggen. Combat, ping pong etc."Leuk om weg te geven"dacht ik . Tot ze het spel vorige week achter in een kast tegenkwamen....ze snappen de lol.

Niet agressief, eenvoudige score en wachten op je beurt. Alexander is inmiddels ook wakker en samen lachen ze zich suf.

En dat allemaal voor 5 euro bij Zeeman.

Alexanders stem is kapot; keelonsteking.

Ik kan het niet helpen, maar het is gewoon woest aandoenlijk. Dat hoge gepiep en die hese woordenwaterval. Dit filmpje heb ik sinds gisteren wel twintig keer bekeken op het werk. Het is al erg moeilijk weer lange dagen te maken na een vakantie. Maar zo'n filmpje maakt het dragelijker.

Die lach, die ogen die soms kijken. En dan die stoere broer Arthur ernaast die cool zijn haren probeert weg te schudden zonder handen. Wat mijn hart vooral doet overslaan is de blijheid met elkaar.

Ik wist het wel. Het wordt gewoon elk jaar leuker met ze.