Aan tafel ben ik geen orakel meer.
Tijdens het toetje haal ik altijd met veel bombarie de verse krant tevoorschijn en bespreken we de wereld. Bloed en ellende slaan we snel over. Mannen in uniformen en natuurrampen mogen weer wel. Veel Oooh's en Aaah's en ogen vol ongeloof.
Nu Arthur in groep 3 zit wordt steeds moeilijker hem te verbazen. Hij weet steeds meer. Mijn enthousiaste verhalen hoort hij soms schouderschuddend aan. " Weet ik allang hoor " Komt natuurlijk omdat hij al zo goed kan lezen. KLIK ( Filmpje 24 sec.)
Gisteren was hij mijn gids bij de Rembrandt tentoonstelling op school. Een slappe hand in die van mij. Wat is hij toch klein vergeleken bij die lange lummels in z'n klas.
Uiteindelijk keken we minutenlang naar een pentekening van een zwarte vogel. Mijn gids wist ook niet meer zeker of het een echte " Arthur Mantel" was.
