Waarom ik me ben gaan hechten aan Aalsmeer.

Anna-Maria
op maandag 20 oktober 2014 om 22:36 uur

 

 Aalsmeer en ik is liefde op het eerste gezicht.

1993 stapte ik uit de bus op het Hortensiaplein. Wauw. Cultuurschok.

Een  hardcore stadskind en stapt in een wereld vol water en schoongepoetste mensen. Het leek wel of ik in een tijdsmachine was terecht gekomen. Overal het Chiel Montagne/ jaren 70 -gevoel.  Aalsmeer leek op Nederland maar dan uit de tijd dat radio Veronica nog uitzond vanaf een piratenschip enn Den Uyl de onderkoning was van de lage landen. Geen gevaar, geen viezigheid, mensen die elkaar hielpen. Amsterdam Noord zoals het ooit was.

Kon het niet helpen. Ik werd stapelverliefd op mijn blonde god en daarna ook gelijk dol op zijn Aalsmeer en zijn leuke familie. 

Nu leef ik hier. Mijn kinderen hebben in Aalsmeer hun vrienden en ik draai plaatjes op het plaatselijke radiostation. Ik bén Aalsmeers. Ook al besef ik dat sinds kort.

Natuurlijk ben ik ook een immigrant, een import bewoner, een rare snuiter, een stadse nep-buurter. Maar na zoveel jaar merk ik dat Aalsmeer echt onder mijn huid is gekropen. Dit jaar voor het eerst voelde ik op de weg naar huis ook echt een gevoel dat ik op weg was naar huis. Geen onrust. De straten werden donkerder. De tuintjes netter. Ik kwam thuis in Aalsmeer

Wat maakt Aalsmeer prettig?  De botte eerlijkheid. geen gedoe, geen gevlij. Gewoon recht voor zijn raap. Heel prettig.

Wat Aalsmeer ook prettig maakt is het grote geheim: Prachtige waterwereld met tientallen kleine eilandjes. Mar dat vertel ik weinig mensen. Anders is het geen geheim meer.

Deuntje van vandaag kun je meefluiten. Tot morgen!

Reacties op Waarom ik me ben gaan hechten aan Aalsmeer.

Plaats jouw reactie