Trots en bijna liefkozend liet hij aan de vier jongens zijn buit van de dag zien. Een ton vol.De zachte kussentjes, het aaibare bont, de scherpe tanden.De staart was lang en bijna beverachtig.
Alexander kon zich niet bedwingen en aaide. Op wikipedia lees ik dat het allemaal is begonnen met een Tjechische graaf die niet zo goed kon schieten. Zie je wel dat het leven soms sprookjesachtig is? Ik vertelde hem van het boek dat ik niet meer verder kon lezen, omdat de baby was doodgebeten in de wieg.
"Ja, maar dat zijn bruine ratten, dat zijn vieze beesten."
