Met kloppend hart liep ik gisteren naar mijn nestje (Ik woon achter een slagboom en ben altijd het pasje kwijt) . Tot mijn schrik zag ik de lege trossen al in het water drijven: Edward was met mijn kuikentjes varen.
En wat doe je dan als eenzame moeke met al je liefde en knuffeldrang?
De lakens van hun bedjes strijken...nestdrang ten top!
Overigens had zoon nummer twee totaal geen oog voor me bij thuiskomst. Gelukkig plakt mijn oudste Arthur (5) wel al twee dagen, als een boomhagedis,tegen me aan.
