Eindelijk snap ik sport.
Tot nu toe leek tennis, golf, wielrennen me vooral vermoeiend en saai. Maar sinds mijn uitje in Amsterdam met de schermworkshop gisteren begrijp ik de clou; het gaat gewoon om leven en dood!
Gisteren (met floret) veranderde mijn wereldbeeld. Het was raken of geraakt worden. Hij of ik. Geen tussenweg.
Kwam wel achter bepaalde blokkades. Ik dacht dat ik als een wilde zou aanvallen, maar bleek een bedeesd typje dat afwachtend bleef staan met knikkende knietjes. Als een haas op de weg, wachtend op de klap.
Ben ik toch stukken beter in cocktails shaken
